Dit jaar reisde ik in september weer door mijn geliefde streek de Axarquía, ten oosten van Malaga. Het viel me op dat ondanks de hittegolven van de maand augustus het landschap nog groen was en dat ook de tuinen er nog prachtig bij lagen met kleurrijke bloemen en vele vruchten. Er was een overvloed aan citrusvruchten, mango’s en uiteraard olijven; maar vooral de vele druivenranken hingen vol met enorme trossen.

Deze ranken met muskaatdruiven dragen vanaf april vrucht en in september zijn ze goed gerijpt. De zoete vrucht is bij uitstek geschikt voor het maken van een heerlijke dessertwijn, de Vino del Terreno. Vele huiseigenaren zijn dan ook in september druk bezig met de oogst voordat de vogels zich tegoed doen aan de trossen en er niets meer overblijft voor de wijnproductie. Dit oogsten kan, uiteraard afhankelijk van het aantal struiken, nog een hele klus zijn.

Mijn vrienden van Second Home Andalusië nodigden, c.q. daagden, me uit een handje te helpen bij de druivenpluk in een tuin vol fruitbomen en wijnranken in Velez Malaga. Aansluitend zouden we het hele proces volgen met het persen van de druiven en de bereiding van de wijn. Ik was wel in voor zo’n avontuur ook al moest ik vroeg uit de veren. De pluk ging voorspoedig, vele handen maakten licht werk.

Niet alleen de goede trossen maar juist ook de overrijpe en gedroogde vruchten belandden in de kratjes. Die overrijpe druiven, waarbij het rottingsproces al gaande is, en de ingedroogde druiven hebben nl. het hoogste suikergehalte waardoor de dessertwijn ‘zijn zoetje’ krijgt. Na een paar uur plukken hadden we ongeveer 220 kilo druiven geoogst. Dit totaalgewicht zou na persing kunnen resulteren in ongeveer 180 liter dessertwijn!

Met de kistjes reden we naar Algarrobo naar el Fábrica de Aceite El Molino, een fabriekje waar sinds 1840 op ambachtelijke wijze olijven tot olie (aceite) worden geperst. Deze persen zijn ook geschikt om druiven te persen, hetzij uiteraard met een ander procédé. Een procédé dat ik met fascinatie heb gevolgd, zó ambachtelijk, het leek bijna middeleeuws.

Hier een kleine beschrijving van hoe het er in El Molino aan toe ging:
Na aankomst kiepten we onze kilo’s druiven buiten op een soort platform en vervolgens kwamen ze in een grote bak in het fabriekje terecht waar ze tot een groene pulp werden vermalen. Deze smurrie werd in matten gestort, de zogenaamde ‘Capachos’, die om een paal heen waren gestapeld.

© Jan van der Marel, 2015

De matten, die op een grote stapel pannenkoeken leken, persten door hun gewicht op elkaar waardoor er al een flinke sapstroom op gang kwam. Zodra alle pulp in de matten was opgevangen ging de hele stapel in de pers en nu stroomde er werkelijk een heuse waterval van sap uit de matten de tank in. Met spanning keken we toe hoe deze zich vulde en uiteindelijk stond de peilstok in de bak op ongeveer 175 liter.

© Jan van der Marel, 2015

Nu was nog de vraag hoe hoog het suikergehalte van de wijn was. Een erg zoete dessertwijn is bijvoorbeeld 20 graden Brix, hiermee wordt uitgedrukt dat 100 ml sap 20 gr suiker bevat. We waagden elk een gokje hoe zoet de wijn zou zijn voordat de eigenaar van de Molino zijn test deed. Met een kleine kroes nam hij een monstertje van de wijn en schonk het in een stuk pvc-pijp. Vervolgens deed hij de Brix meter in de pijp en die gaf 15 graden aan; in vergelijking met de oogst van vorig jaar iets minder zoet. Na de meting gingen we vervolgens aan de slag met het vullen van onze wijncontainers die we hadden meegenomen en, alsof we bij de benzinepomp stonden, vulden we vanuit de tank onze jerrycans. Voldaan en trots reden we met een auto volgeladen naar huis met onze eigen Vino del Terreno.

Thuis proostten we met een heerlijk dessertwijntje op een zeer geslaagde en leerzame dag. Uiteraard nog niet met de ‘productie’ van vandaag want die kunnen we pas proeven na het gistingsproces van zes weken.

En wat in het vat zit verzuurt niet dus zo heb ik weer een reisje om naar uit te zien…

Un saludo cordial de Jeanette,
vriendin van Team Second Home Andalusia