Het was een enerverende dag, de dag dat ik Messi zag. Sterker nog: mijn haar zat zelfs precies als dat van Hem, dankzij een Engelse barbier in Cómpeta: Andy, die wat mij betreft beter cabaretier dan herenkapper had kunnen worden. Klaar voor Málaga CF tegen FC Barcelona. Alleen al fantastisch om eens mee te maken hoe de wijken rond stadion La Roselada in Málaga zo'n 3 uur voor het begin van de voetbalwedstrijd al zinderen van de opgewekte spanning. Het maakte mijn vakantie in Andalusië, waar we in Sedella ‘Casa Mula’ hadden gehuurd, een authentiek huis in het midden van het dorp, nog onvergetelijker.

Overal mensen in blauw-witte Málaga shirts: op terrasjes en donkere clubkroegen aan de tapas, ook in de wat chiquere restaurants - te zien aan de gedekte tafeltjes - gewoon met een bierflesje in de hand, praten over voetbal. Geen dure ober die er iets van zegt. Dit is een feestdag, voor iedereen. Veel meer hele gezinnen dan ik in Nederland gewend ben. Jonge stellen ook: hij in het shirt van de thuisclub, zij in het blauwrood van Barça. Of andersom. Geen probleem. Bij de ingangen van het stadion wemelt het van de schimmige figuren die je voor € 200 wel een kaartje willen verkopen. Op tijd reserveren dus! Dat kan onder andere op de site van de voetbalclub zelf: ga naar Malaga CF.

Het is de meest beladen wedstrijd van het seizoen hier - veel belangrijker dan Real Madrid, dat is immers een Spaans - Spaans duel; Barcelona komt uit Catalonië dus de Spaanse nationale rood-geel-rode vlag en het treiterige 'E Viva España' (wie kent het niet, dankzij Imca Marina) zijn niet van de lucht.

Het hoogtepunt van de middag? Emotionele snotteraar bij sportverhalen als ik ben: niet de 1-1 van Málaga, niet de 1-2 van Messi, maar een schattige 7-jarige Málagueño die na het laatste fluitsignaal de stoute schoenen aantrekt. En die - zoals we straks achteraf zullen zien - zich dit moment over 60 jaar nog zal herinneren, met zijn kleinkinderen. Als een haas in een natuurfilm glipt hij tussen alle grijpende handen van suppoosten en politieagenten door - als een speer komt hij bij de nababbelende spelers van Barcelona aan. Gerommel, geduw, getrek. Uit de stofwolk zien we hoe hij met veel machtsvertoon door twee grimmige, zwaar bewapende Guardia Civil mensen geboeid wordt afgevoerd, richting het cachot uit de opera Carmen. Als het groepje met arrestant vlak bij de zijlijn is, gonst er ineens opwinding door het publiek. Tijd voor een staande ovatie! Onder zijn arm, net zichtbaar, maar behoorlijk triomfantelijk, het Barcelona shirtje met nummer 10. Hij grijnst oorverdovend van geluk. Alles aan hem zegt: ‘Dan maar eventjes de cel in, mensen, mijn missie is geslaagd!’

Un saludo cordial van Hans,
huurder van Second Home Andalusia